#mimi parent

[childrenofeve]

Schiaparelli Ready-To-Wear Fall-Winter 2024/2025 / Act Like You Know Me by Pippa Garner (2023) / Masculin feminin by Mimi Parent (1959)

[majestativa]

Both nightmarish and erotic.

— Alyce Mahon, Angels of Anarchy: Women Artists and Surrealism, on Mimi Parent's reliquary, (2009)

[abwwia]

Mimi Parent, Maîtresse, 1996

[anotherartattack]

Mimi Parent

[leitoracomcompanhia]

Luz

"Olhe que isto não é a luz de cá. É a luz natural que anda assim desde esta manhã. Não vê aí pela janela?"

Mário de Carvalho, "A inaudita guerra da avenida Gago coutinho"; pintura de Mimi Parent.

[s-n-d-p-h-n]

MIM I PARE NT

Mimi (Marie) Parent was born in Quebec, Canada. Between 1942 and 1947 she studied painting at the Ecole des Beau Arts Montréal. There she met he r future husband Jean Benoît the surre alist sculptor. Dis illusioned with the conservative nature of the Canadian culture of that time, she and her husband moved to Paris in 1948. There she created collages, assemblag es, inlays, embroidery and objects. They came to know Andre Breton and part icipated in the surrealist a ctivities until the diss olution of the Paris Surrealist group a few years after the death of Breton. She took part in the exposition EROS, which was held from December 1959 to Feb. ruary. For EROS, Mimi Parent designed the Crypt of fetishism, together with boxes of black fur in which images of Breton and Meret Oppenheim were placed.

She also collaborated with Jean Ben oît to create a theatrical event of the Execution of the will of the Marquis de Sade. Dressed in costumes, carrying accessories which symbolize Eros and Thanatos, Benoît appeared with red iron letters 'SADE' on his chest. This ceremony established Mimi Parent and Jean Benoît at the cen ter of the Parisian surrealist group. She was par ticularly drawn to create shadow - boxes, shallow frames wit hin which she created a paintin g and then laid o n top various elements in relief. In these boxes, Parent would include figure s and elements rela ting to myth ology, folklore, and her imagination . Parent often incorporated materials such as human hair in her art objects . From 1960 onwards she was involved in many international exhibitions. She had many solo exhibitions throughout her life (Gale rie André-Francois Petit, Paris, 1984; Muse um Bochum, 1984; Noyers-sur-Serein, 1992) and was active as a n artist until the end of her days.

(https://surrealism.website/Mimi%20Parent.html)

" A review by Régis Tremblay of the 2004 retro spective exhibition of Parent and Benoît's work, held in Montreal, observes that: "Even if their work is always s trange, or worrying, Mimi Parent and Jean Benoît have a light ness, a laughing humour and a youth rare for the octogenarians that th ey are."

Marie "Mimi" Parent: born Mon treal, Canada, 8 Septe mber 1924; Married Jean Benoît, 1948; died Switzerla nd, 14 June 2005. "

(by Marcus Williamson)

[kiki-de-la-petite-flaque]

Mimi Parent - Masculin- Féminin, 1959

[uselessmuseum]

Mimi Parent, Autoportrait au chat, 1945

https://en.wikipedia.org/wiki/Mimi_Parent

[joostjongepier]

Wat?   Quelque chose du coeur (1965?) en Quelque chose du choeur pour Irène et Scut (1965) door Jane Graverol, La Première Leçon door Rachel Baes (1951), Medus Grown Old (1947) door Manon Adams, La Cathédrale engloutie (1952) door Ithell Colquhoun, Maîtresse (1995) door Mimi Parent en Le Père (1932) en Autoportrait avec Marcel Moore et un chat (1930) door Claude Cahun

Waar?   Tentoonstelling Surréalisme au féminin? In Musée Montmartre, parijs

Wanneer?   30 juli 2023

Toen het Centraal Museum in Utrecht in 2020 een tentoonstelling wijdde aan de Utrechtse surrealist Joop Moesman, werd daar ook veel aandacht besteed aan vrouwelijke surrealisten. Ook op de tentoonstelling Surrealism beyond borders in 2022 in het Tate Modern in Londen kwamen de vrouwelijke kunstenaars in het surrealisme nadrukkelijk aan de orde. Nu wijdt het Musée de Montmartre een tentoonstelling specifiek aan vrouwelijke surrealisten. Bij binnenkomst is er een muur met namen. Een aantal daarvan zijn bekend: Lee Miller, Dora Maar, Maret Oppenheim, Leonora Carrington, Leonor Fini, Dorothea Tanning en Claude Cahun. Maar er staan ook een hoop namen op de muur die me niets zeggen.

Eén zo’n onbekende naam is Jane Graverol. Twee integrerende kleine werkjes tonen een mond achter een raster. De schilderijtjes bieden volop stof tot interpretatie. Dat daarbij de rol van de vrouw en van de vrouwelijke kunstenaar ter discussie staat, lijkt voor de hand te liggen. Graverol is een Belgische kunstenares die door René Magritte werd aangemoedigd haar werk tentoon te stellen.

La première Leçon is ook een schilderij waar de plaats van de vrouw ter discussie lijkt te staan. Een meisje in een popperig blauw jurkje met kant staat met haar rug naar ons toe. Haar handen op haar rug geketend.

Ook van Manon Adams had ik nog nooit gehoord. Haar Medusa Grown Old is een interessant werk. Het kwam tot stand na een ongelukje in de studio van de kunstenaar, waarbij een Afrikaans beeldje omviel en terechtkwam op een tekening van een eikenboom. Dit samengaan van twee beelden zette Adams ertoe aan om deze zwarte Medusa te creëren. De slangen uit haar hoofd zijn vervangen door dode takken.

Van Ithell Colquhoun, geboren in India maar opgegroeid in het Verenigd koninkrijk, hangen op de tentoonstelling enkele grote werken. Opvallend is La Cathédrale engloutic. Colquhoun distantieerde zich al snel van de Engelse surrealisten, maar onderhield wel contact met de Franse surrealist André Breton. Ze hadden een gemeenschappelijke interesse in occulte en esoterische zaken. Wellicht heeft de (overigens ten onrechte) lang veronderstelde link van de druïden met Stonehenge te maken met dit schilderij. De grote opgerichte stenen doen beslist aan het Engelse monument Stonehenge denken. De stenen samen vormen een lemniscaat, teken van oneindigheid. Het eiland roept associaties op met het vrouwelijk lichaam. Is het een borst?

Op de tentoonstelling in het Centraal Museum in Utrecht, die ik in het begin van dit stukje noemde, werd aangekaart dat het surrealisme soms SM-achtige trekken vertoonde. Dat komt hier in Montmartre tot uiting in een werk van Mimi Parent: Maîtresse.  Een zweepje heeft, in plaats van leren riempjes, twee haarvlechten. Beide betekenissen van maîtresse (meesteres en minnares) worden zo in één beeld samengebracht.

Tot slot nog aandacht voor een naam die me wél bekend was voor deze tentoonstelling. Ik kwam haar al meerdere keren tegen op tentoonstellingen. Voor zover ik het woord ‘haar’ hier mag gebruiken, want ze speelde nogal met genderidentiteiten, waardoor haar werk nu zeer actueel is. Haar (aangenomen mannelijke) naam: Claude Cahun. Een fascinerend werk is Le père. We zien een collage van voorwerpen op het strand die samen een menselijke figuur vormen. Op de plaats van het hart is iets (elektriciteitsdraad?) in het ‘lichaam’ geboord, als was het een mes. Als we de titel in aanmerking nemen, lijken we te kijken naar een symbolische moord op haar vader.

Interessant van haar hand is ook Autoportrait avec Marcel Moore et un chat. Marcel Moore was de aangenomen (eveneens mannelijke) naam van haar stiefzus en levenspartner. We zien hier een goed voorbeeld van hoe Cahun omgaat met genderidentiteiten.

[agarcil]

Para fustigar.

Mimi Parent

[toovaeloe]

I so badly want the deets on Geto’s home life and childhood

Or even just a baby picture 😞?

“Society should protect the weak and keep the strong in check,” at 16?? yeah okay 💀 wrap it up

I know a child who was forced to take on adult responsibilities at a young age when I see one

[majestativa]

An individualist enragé(e).

— Mimi Parent, Angels of Anarchy: Women Artists and Surrealism, (2009)

[epiphainie]

what do you think about tommy calling buck evan? i love it but it kind of feels weird after 7 seasons of the show playing the name buck like that's his most true self or something

Sorry anon, a bit of a late answer,

I personally don't think it's mutually exclusive or as black and white as we make it out to be? Like yes, Buck is a name that has unanimously positive connotations in the narrative, he is Buck, he will always be Buck and that's enough. Some of my favorite scenes are playing on that "just go be Buck" sentimentality. But the name Buck is not something born out of him hating the name Evan. There were three Evans in his class, so he became Buck, it was a neutral thing that later earned that positive narrative connotation.

But this does not mean the name Evan stands exact opposite to it. The only time his first name is treated with any negative connotation is when his parents use it despite Buck telling them not to and I think that has more to do with his parents not taking him/his wishes seriously than anything else. So I feel like if the show ever decides to address Tommy calling him Evan, they could do so by finding the balance; he doesn't mind (even enjoys) the name Evan when it comes as a display of intimacy from a lover but it doesn't mean the Buck identity was not-whole and he'd been in need of reclaiming that missing part or something.

Tldr; I don't think it's that serious. Also the way Tommy says Evan is so lovely so I hope he keeps using it 🥰🥰🥰

[ncwhereman]

I remember Brian coming to Mendips and chatting to Mimi. I can see him leaning back on the table in the morning room, with his arms folded, talking in a quiet voice. Another time, he had his elbow on the mantelpiece. Not an easy feat, as it was quite high. I tried it out myself, but couldn’t get near it. He was always unfailingly polite and charming, and Mimi thought he was lovely, which undoubtedly helped her to come to terms with the metamorphosis from John to Beatle.

Julia Baird, John Lennon, My Brother

[quins-makeshift-menagerie]

“What did you do today, Quin?” Made/edited some toyhouse pages boom

[izvmimi]

this is again referencing like inclusivity in x reader writing but like it's really quite amazing how white people are so programmed by white supremacy and being the norm no matter what context that it will often straight up jump out of the page that an author is white within paragraphs of a fic, even when nothing explicitly exclusive has been said

like poc of different races are not automatically born with the knowledge of every other poc's life or culture but what is different is that like poc are not raised thinking everyone is like them (because of the media, because of the sociopolitical dynamics of the world we live in) and that shows in something as basic as how people express themselves through writing. generalizability/relatability is often better (please note i said often not always).

and this is not a 'white people bad' post, it's really just to point out that the harm or discomfort brought to poc is very often not intentional which behooves you to be a little bit more intentional unfortunately abut what you are doing